Geheimen van Fenide

[Maaike]

Leuk vervolg weer. Ik ben benieuwd of ze zonder kleerscheuren die preek gaat overleven.
Ga zo door!

[Nellineke]

3.2

Terwijl ze Adaia afzadelde en verzorgde, dacht ze aan wat Jent tegen haar had gezegd. Ze zou dankbaar moeten zijn. Een minachtend lachje ontsnapte. Dankbaar! Ze hadden haar alleen maar naar hier gehaald om te trouwen met een of andere heer van een ander kasteel, zodat de banden tussen de kastelen sterker zouden zijn.
Het was overigens niet ongewoon dat echtparen van adel een weeskind in huis namen, vaak inderdaad met de reden om banden tussen provincies te versterken door een huwelijk. Daarom had ook iedere provincie in Aviëmdem verplicht een weeshuis, waarin weeskinderen werden opgevangen en opgeleid. Ook de heer van Donkres en zijn vrouw hadden een weeskind in hun gezin opgenomen, omdat zij zelf geen kinderen hadden. Ieder kind dat in een van de weeshuizen terecht kwam, hoopte dan ook dat zij zouden worden uitgekozen door een adellijke familie. Bij Lysen werd die hoop ongeveer iedere week wel een keer de bodem ingeslagen, soms door Rudolf, soms door Leida.
Ze herinnerde zich nog goed dat Adolf haar kwam halen. Hij was alleen geweest, heel vroeg in de morgen. De deur van het kleine kamertje was opengegaan voordat de eerste stralen van de zon door het kleine tralieraampje heen waren gevallen. Zonder iets te zeggen had hij haar kleine, magere handje in zijn grote hand genomen. Met een koets waren ze naar het kasteel gereden, Lysen had haar ogen uitgekeken en Adolf had gelachen om haar enthousiasme.
Bij Lysen was er plotseling weer iets gaan gloeien vanbinnen, een klein beetje hoop. Door de jaren heen, ze was pas tien toen ze op het kasteel kwam, was ze langzaamaan de mensen om zich heen gaan vertrouwen. Totdat ze haar een aantal dagen geleden hadden verteld over het bezoek van Stefan. Alleen de gedachte aan de ware reden van zijn bezoek leek haar keel dicht te knijpen. Diep in haar hart wist ze dat ze hem een kans moest geven, zoals Jent had gezegd, maar ze kon zich er niet toe zetten dat ook echt te doen.
Met een zucht gaf ze Adaia een laatste aai over zijn neus, voordat ze de deur van zijn stal dichtduwde. Het jonge stalknechtje, die inmiddels al met een ander paard bezig was, keek om toen hij de klap hoorde. Zijn ogen waren groot, waarschijnlijk was hij zo in zijn werk opgegaan dat ze hem had opgeschrikt. Het kon haar even niets schelen. Zonder iets te zeggen liep ze de jongen voorbij, de stallen uit en de binnenplaats op.

[nurias]

Leuk en goed vervolg

[Nellineke]

3.3

Het was druk op de binnenplaats, heer Armin had een behoorlijk gevolg die zich tussen de bewoners van het kasteel hadden gemengd. Overal liepen mensen allerlei kanten uit, uit de kleine smederij klonk vaag het geluid van metaal op metaal. Een keukenmeisje liep met een mand appels, die uit de voorraadkamer kwamen richting de keuken en werd onderweg bijna omvergelopen door een klein meisje.
Datzelfde meisje kwam nu in volle vaart op Lysen af en leek niet van plan haar te ontwijken. Voordat Lysen het doorhad, lag ze op haar rug, het meisje bovenop haar. De vrolijke oogjes keken geschrokken naar haar en heel even begon de onderlip te trillen. Snel krabbelde Lysen overeind en glimlachte geruststellend naar het meisje. Ze keek even om zich heen en wenkte Lysen dichterbij. Toen ging ze op haar tenen staan en fluisterde in Lysens oor: ‘Niet tegen papa zeggen, hoor!’
Het serieuze gezichtje van het meisje bleef haar aankijken totdat ze langzaam haar hoofd schudde. Zonder verder nog iets te zeggen rende het meisje door, al lette ze nu beter op waar ze liep.
Een glimlachje kroop om Lysens mond. Eleonora was nog maar vijf, maar nu al een eigenwijs kind. Armin en Aleida zouden het nog moeilijk krijgen met haar.
‘Lysen! Jou zocht ik net!’
De hand op haar schouder liet haar meer schrikken dan de plotselinge stem, vlak naast haar hoofd. Heer Armin was plotseling achter haar opgedoken en keek haar vrolijk aan. Het schoot door haar hoofd dat Armin en Adolf, hoewel ze een tweeling waren, erg van elkaar verschilden. Of Armin wist gewoon nog niet wat ze met Stefan had uitgehaald.
‘Hoe was het met Stefan?’
O, help, dat was nu juist een vraag die ze eigenlijk niet wilde beantwoorden. Koortsachtig bedacht ze hoe ze dit aan Armin kon vertellen, terwijl hij haar geamuseerd aankeek.
‘Goed.’
Misschien zou ze hem zo voor de gek kunnen houden, behalve als hij maar een beetje op Adolf zou lijken.
‘O ja? Dus hem helemaal alleen achterlaten in een bos, dat voor hem bovendien onbekend is, is goed?’
Het zweet brak Lysen uit, nu ging heer Armin er ook nog over beginnen. Ze voelde het rood langzaam langs haar wangen omhoog kruipen en ze durfde Armin niet aan te kijken, waardoor ze de pretlichtjes in zijn ogen niet zag.
‘
Luister, Lysen. Ik begrijp dat dit allemaal een beetje op je af komt, maar Stefan is echt een goede jongen.’
Zeker zoals Rudolf een goede meester was, flitste door haar hoofd. En zoals Leida een liefdevolle weesmoeder was.
‘Hij wil je graag leren kennen, voordat jullie voor altijd bij elkaar zijn.’
‘En dan?’
Haar stem was rauw, boosaardig bijna. Er kwam geen antwoord. Voorzichtig keek ze omhoog, om meteen weer naar beneden te kijken toen de ogen van heer Armin zich in de hare wilden boren.
‘Geef hem een kans, Lysen.’
Een antwoord wachtte hij niet af, hij gaf haar een laatste tik op haar schouder en liep verder. De hand leek nog een paar minuten op haar schouder te blijven liggen, hoewel ze wist dat heer Armin al lang verdwenen was.
Als versteend bleef ze een tijdje staan. De mensen om haar heen gingen verder met waar ze mee bezig waren, ze leken zich druk te
maken om kleine dingen en liepen gejaagd heen en weer. Het speelde in een waas voor haar ogen, zonder dat ze scherp stelde op wat er om haar heen gebeurde. Ze hoorde een kind huilen, maar draaide haar hoofd niet. Haar ogen staarden nog steeds naar de plaats waar Armin heen was gelopen, naar de grote eikenhouten deur van de donjon waardoor hij verdwenen was.

[Maaike]

Is de reden dat ze er zo tegenop ziet al eerder in het verhaal voorbij gekomen (en ben ik dat vergeten)? Ik vind het lastig om me in Lysen in te leven dat ze niet met die jongeman wil trouwen. Ik heb zijn slechte kanten nog niet ontdekt. En de setting van het verhaal is dat dit zo'n gewoonte is. Helemaal als ze je uit een weeshuis halen om banden te versterken, terwijl je niet van de familielijn afstamt. Natuurlijk kan ze er gewoon problemen mee hebben om niet te mogen kiezen die ze lief heeft maar vroeg me af of er een diepere reden is.

Ga zo door!

[Nellineke]

Is de reden dat ze er zo tegenop ziet al eerder in het verhaal voorbij gekomen (en ben ik dat vergeten)? Ik vind het lastig om me in Lysen in te leven dat ze niet met die jongeman wil trouwen. Ik heb zijn slechte kanten nog niet ontdekt. En de setting van het verhaal is dat dit zo'n gewoonte is. Helemaal als ze je uit een weeshuis halen om banden te versterken, terwijl je niet van de familielijn afstamt. Natuurlijk kan ze er gewoon problemen mee hebben om niet te mogen kiezen die ze lief heeft maar vroeg me af of er een diepere reden is.

Nee, die reden is niet eerder langsgekomen, maar het is de bedoeling dat dit nog verder uitgewerkt wordt. Ze heeft wel bepaalde redenen, maar die komen pas later in het verhaal naar voren. Ik hoop zo snel mogelijk weer een vervolg te plaatsen, maar dan moet ik eerst een stukje uittypen wat op papier staat

[Nellineke]

Een lang stuk deze keer. Doordat ik het druk heb voor school heb ik weinig tijd om verder te schrijven. Ik hoop dit hoofdstuk nog af te maken (nog 1 stuk denk ik), maar dan stop ik voorlopig met plaatsen om met schrijven weer een beetje bij te komen.

Een klein handje pakte de hare.
‘Je hebt het toch niet tegen papa gezegd?’
De kleine oogjes keken bezorgd, maar diep binnenin leken de lichtjes nog steeds te glinsteren. Langzaam schudde Lysen haar hoofd, waardoor de lichtjes weer op de voorgrond verschenen.
‘Speel je mee?’
Verbaasd keek Lysen het kleine meisje aan.
‘Alsjebliehiehieft?’
Langzaam schudde Lysen haar hoofd. Noraly zou het nooit goedkeuren en ze had vandaag al meer dan genoeg problemen veroorzaakt. De mondhoeken van Eleonora gleden naar beneden, waardoor Lysen in de verleiding kwam om toch mee te doen.
Het probleem werd opgelost door vrouwe Aleida, die haar dochtertje kwam zoeken. Ze lachtte veelbetekenend naar Lysen, voordat ze Eleonora een hand gaf en in de richting van de gastenverblijven begon te lopen. Halverwege bleef ze staan en draaide zich om.
‘Ga je mee?’
Heel even bleef het stil, terwijl Lysen op een antwoord van iemand naast haar wachtte. Toen besefte ze dat Aleida het tegen haar had gezegd.
‘Eleonora zo het vast leuk vinden.’
Het meisje stond enthousiast te knikken, waardoor de bruine krulletjes, die uit haar kapsel ontsnapt waren, op en neer dansten.
Even bleef Lysen aarzelen, maar tegen de hoopvolle oogjes van Eleonora kon ze geen ‘nee’ zeggen. Daarom knikte ze en volgde Aleida naar de gastenverblijven. Eleonora wrikte haar hand uit die van haar moeder en kwam naast Lysen lopen. Voorzichtig schoof ze haar handje in die van Lysen.
Een klein glimlachje kroop over Lysens gezicht. Het meisje naast haar bleef vrolijk doorpraten, over haar pop, haar grote broers en de kleine pony die ze thuis leerde berijden. Voor Lysen het doorhad, waren ze het gastenverblijf al binnen gelopen.
Het was ruimer dan Lysen zich altijd had voorgesteld. Dit gedeelte van het kasteel bestond uit ongeveer 10 kamers, waarvan er nu vier in gebruik waren door de familie van heer Armin. Een vijfde werd gebruikt door het gevolg dat was meegekomen en een zesde door Stefan en zijn moeder. De kamer van Stefan bevond zich als eerste in de lange gang, gevolgd door de kamer van Armin en Aleida. De deur van de eerste kamer stond op een kier en een zware lach kwam naar buiten. Onwillekeurig kromp Lysen ineen, maar niemand leek het te merken. Ze hoopte maar dat Stefan niet op dit moment zou besluiten om naar buiten te komen en ze versnelde haar pas om de deur zo snel mogelijk voorbij te zijn. Eleonora huppelde gewillig met haar mee.
Pas toen de zware deur van de leefkamer van Armin en Aleida achter haar dichtviel, durfde ze weer adem te halen. Aleida leek het niet gemerkt te hebben, of ze deed alsof en Eleonora babbelde nog steeds gezellig door.
De kamer was eenvoudig ingericht, spaarzaam eigenlijk, maar vol genoeg om er een tijdje in te kunnen leven. Bij het grote raam, dat uitkeek over de binnenplaats, stonden twee stoelen, bij de open haard een eenvoudige bank en in de hoek naast de deur een tafel met banken. Pas nu merkte Lysen de monnik op die aan de tafel zat.
Voorovergebogen was de man aan het werk, waardoor ze zijn gezicht niet kon zien. Was het Rudolf? Had hij Aleida overgehaald om hem te helpen Lysen terug te halen? Haar angst maakte plaats voor opluchting toen de man overeind kwam en ze zijn gezicht kon zien. Rudolf had lichtgrijze ogen gehad, maar deze man had donkerblauwe die dwars door haar heen leken te kijken. Hij richtte zich op het kleine meisje, dat inmiddels was gestopt met praten. Haar ogen waren gericht op de punten van haar schoenen, die onder de rode zoom van haar jurk nog net zichtbaar waren.
‘Juffrouw Eleonora, was u uw lessen vergeten?’
Zijn hoge stem paste niet bij zijn donkere ogen. Waarschijnlijk zag hij dat ze verbaasd was, zijn ogen lichtten op en hij lachte vriendelijk naar haar.
‘Eleonora, je moet nu echt aan het werk gaan!’
Aleida gaf het meisje een klein duwtje in haar rug, dat schoorvoetend naar de tafel liep en ging zitten. Ze trok een raar gezicht naar Lysen, voordat ze zich op de monnik richtte. Haar moeder zag het, maar zei er niets van. Ze lachte alleen even naar Lysen, voordat ze naar haar gebaarde om te gaan zitten. Na even denken deed Lysen het maar, al was het maar om Aleida tevreden te stellen. Alleen de stem van de monnik verbrak de stilte die in de kamer hing.
Met een glimlach herinnerde Lysen zich haar eerste schrijflessen. In het weeshuis had ze niet leren lezen en schrijven, dat leerden alleen de jongens. Toen ze een tijdje op het kasteel woonde, had ze het echter moeten leren van Noraly. Ze had er een verschrikkelijke hekel aan gehad.
Ook Eleonora bleek niet veel om schrijven en lezen te geven. Steeds weer ging ze verzitten, totdat ze, tot ergernis van haar moeder, met haar voeten onder zich gevouwen op de stoel zat.
‘Eleonora!’
De strenge ondertoon was niet te missen. Onschuldig keek het meisje naar haar moeder, om vervolgens vrolijk naar Lysen te lachen. Zonder erover na te denken lachte Lysen terug, maar toen ze zag dat Aleida naar haar keek, verdween de glimlach van haar lippen. Eleonora ging aan de tafel weer aan het werk, nu met haar voeten bungelend onder de stoel.
‘En Lysen, wat denk je van Stefan?’
Meteen voelde Lysen haar wangen rood kleuren en haar hoofd leek leeg. Ze kon geen antwoord bedenken op de plotselinge vraag van Aleida.
‘Ehm… ehm… aardig, denk ik?’
Er speelden pretlichtjes in de ogen van Aleida, maar ze zei niets. Lysen haalde een aantal keer diep adem en probeerde het nog eens.
‘Ik vind hem… wel aardig.’
‘Gelukkig.’
De stilte kwam de kamer weer binnen, alleen onderbroken door het krassen van een stiftje op het wasbordje aan de tafel. Lysen deed geen moeite om de stilte te verbreken, ze had geen idee wat ze moest zeggen. Het liefst wilde ze weggaan, maar ze wist dat Noraly en Adolf dat zouden horen en dan zou ze een nog groter probleem hebben.
De deur van het vertrek zwaaide open en het meisje aan de tafel sprong op.
‘Papa!’
De grote gestalte van Armin vulde de deuropening, die zijn armen openhield om zijn dochtertje op te vangen.
‘Papa, die lieve mevrouw is meegekomen! Nu ben ik niet alleen bij meester Lourens.’
Haar vingertje wees naar Lysen, de ogen van Armin wendden zich nu naar haar en weer werden haar wangen vuurrood.
‘Maar Noor, mama is er toch ook altijd?’
‘O ja. Maar die mevrouw is lief.’
Armin lachte luid, een geluid waardoor Lysens hart in haar keel sprong.
‘Lysen, Adolf zocht je. Ze willen met je praten, boven.’
Eleonora maakte een pruillip: ‘Nee, papa, ze moet bij mij blijven.’
‘Kan niet, Noor, haar papa wil met haar praten.’
Met een boos gezicht liep Eleonora terug naar de tafel.
‘Het is niet eerlijk,’ bromde ze, hoewel het zo zacht was dat Lysen niet zeker wist of ze het goed had verstaan.