Ga zo door!
Geheimen van Fenide
-
Maaike
- Beheer
- Columnist
- Contacteer:
- Beheer:
Bericht
Re: Geheimen van Fenide
Leuk vervolg weer. Ik ben benieuwd of ze zonder kleerscheuren die preek gaat overleven.
Ga zo door!
Ga zo door!
It always seems impossible until it's done. Keep writing!
-
Nellineke
- Vulpen
- Beheer:
Bericht
Re: Geheimen van Fenide
3.2
Terwijl ze Adaia afzadelde en verzorgde, dacht ze aan wat Jent tegen haar had gezegd. Ze zou dankbaar moeten zijn. Een minachtend lachje ontsnapte. Dankbaar! Ze hadden haar alleen maar naar hier gehaald om te trouwen met een of andere heer van een ander kasteel, zodat de banden tussen de kastelen sterker zouden zijn.
Het was overigens niet ongewoon dat echtparen van adel een weeskind in huis namen, vaak inderdaad met de reden om banden tussen provincies te versterken door een huwelijk. Daarom had ook iedere provincie in Aviëmdem verplicht een weeshuis, waarin weeskinderen werden opgevangen en opgeleid. Ook de heer van Donkres en zijn vrouw hadden een weeskind in hun gezin opgenomen, omdat zij zelf geen kinderen hadden. Ieder kind dat in een van de weeshuizen terecht kwam, hoopte dan ook dat zij zouden worden uitgekozen door een adellijke familie. Bij Lysen werd die hoop ongeveer iedere week wel een keer de bodem ingeslagen, soms door Rudolf, soms door Leida.
Ze herinnerde zich nog goed dat Adolf haar kwam halen. Hij was alleen geweest, heel vroeg in de morgen. De deur van het kleine kamertje was opengegaan voordat de eerste stralen van de zon door het kleine tralieraampje heen waren gevallen. Zonder iets te zeggen had hij haar kleine, magere handje in zijn grote hand genomen. Met een koets waren ze naar het kasteel gereden, Lysen had haar ogen uitgekeken en Adolf had gelachen om haar enthousiasme.
Bij Lysen was er plotseling weer iets gaan gloeien vanbinnen, een klein beetje hoop. Door de jaren heen, ze was pas tien toen ze op het kasteel kwam, was ze langzaamaan de mensen om zich heen gaan vertrouwen. Totdat ze haar een aantal dagen geleden hadden verteld over het bezoek van Stefan. Alleen de gedachte aan de ware reden van zijn bezoek leek haar keel dicht te knijpen. Diep in haar hart wist ze dat ze hem een kans moest geven, zoals Jent had gezegd, maar ze kon zich er niet toe zetten dat ook echt te doen.
Met een zucht gaf ze Adaia een laatste aai over zijn neus, voordat ze de deur van zijn stal dichtduwde. Het jonge stalknechtje, die inmiddels al met een ander paard bezig was, keek om toen hij de klap hoorde. Zijn ogen waren groot, waarschijnlijk was hij zo in zijn werk opgegaan dat ze hem had opgeschrikt. Het kon haar even niets schelen. Zonder iets te zeggen liep ze de jongen voorbij, de stallen uit en de binnenplaats op.
Terwijl ze Adaia afzadelde en verzorgde, dacht ze aan wat Jent tegen haar had gezegd. Ze zou dankbaar moeten zijn. Een minachtend lachje ontsnapte. Dankbaar! Ze hadden haar alleen maar naar hier gehaald om te trouwen met een of andere heer van een ander kasteel, zodat de banden tussen de kastelen sterker zouden zijn.
Het was overigens niet ongewoon dat echtparen van adel een weeskind in huis namen, vaak inderdaad met de reden om banden tussen provincies te versterken door een huwelijk. Daarom had ook iedere provincie in Aviëmdem verplicht een weeshuis, waarin weeskinderen werden opgevangen en opgeleid. Ook de heer van Donkres en zijn vrouw hadden een weeskind in hun gezin opgenomen, omdat zij zelf geen kinderen hadden. Ieder kind dat in een van de weeshuizen terecht kwam, hoopte dan ook dat zij zouden worden uitgekozen door een adellijke familie. Bij Lysen werd die hoop ongeveer iedere week wel een keer de bodem ingeslagen, soms door Rudolf, soms door Leida.
Ze herinnerde zich nog goed dat Adolf haar kwam halen. Hij was alleen geweest, heel vroeg in de morgen. De deur van het kleine kamertje was opengegaan voordat de eerste stralen van de zon door het kleine tralieraampje heen waren gevallen. Zonder iets te zeggen had hij haar kleine, magere handje in zijn grote hand genomen. Met een koets waren ze naar het kasteel gereden, Lysen had haar ogen uitgekeken en Adolf had gelachen om haar enthousiasme.
Bij Lysen was er plotseling weer iets gaan gloeien vanbinnen, een klein beetje hoop. Door de jaren heen, ze was pas tien toen ze op het kasteel kwam, was ze langzaamaan de mensen om zich heen gaan vertrouwen. Totdat ze haar een aantal dagen geleden hadden verteld over het bezoek van Stefan. Alleen de gedachte aan de ware reden van zijn bezoek leek haar keel dicht te knijpen. Diep in haar hart wist ze dat ze hem een kans moest geven, zoals Jent had gezegd, maar ze kon zich er niet toe zetten dat ook echt te doen.
Met een zucht gaf ze Adaia een laatste aai over zijn neus, voordat ze de deur van zijn stal dichtduwde. Het jonge stalknechtje, die inmiddels al met een ander paard bezig was, keek om toen hij de klap hoorde. Zijn ogen waren groot, waarschijnlijk was hij zo in zijn werk opgegaan dat ze hem had opgeschrikt. Het kon haar even niets schelen. Zonder iets te zeggen liep ze de jongen voorbij, de stallen uit en de binnenplaats op.
